Και 'γενήκαν τα 'ρωτήματα φιλιά

Και ῾γενήκαν τα 'ρωτήματα φιλιά
―πληγωμένο το άγιο σώμα,
φιλιά που ψάχνουνε μια στάλα λάγνα φως
στης αιώνιας νύχτας τα μαύρα σπλάχνα.

Κάθε φιλί, χίλια 'ρωτήματα,
αναπάντητα ως τις άκρες,
κάθε φιλί, μια ανάμνηση
σβησμένης μνήμης.

Γ. Ρίτσος - Ετοιμότητα

ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ

Δὲν τὸν ἀφήνω —λέει— αὐτὸν τὸν ἴσκιο νὰ γεμίσει τὸ σπίτι˙

ἀνάβω τοὺς πολυελαίους, ἀνάβω τὶς λάμπες πετρελαίου˙

σὲ κάθε κάμαρα ἔχω πρόχειρα σπίρτα, λυχνάρια, 

παλιά καὶ καινούργια σπαρματσέτα. Δυὸ κηροπήγια

στὶς δυὸ πλευρὲς τῆς σκάλας. Χτυπάω τὸ ραβδί μου στὸν τοῖχο, — 

αὐτό ᾽ναι τὸ ραβδί μου, λέω, αὐτὸς ὁ τοῖχος˙ προσδιορίζω,

ταξινομῶ, ὀνομάζω˙ προετοιμάζω ἀπαντήσεις˙ καρφώνω

τὶς ἀποδείξεις πληρωμῆς στὸ σύρμα˙ πάνω ἀπ᾽ὅλα, 

στὶς τέσσερις γωνιὲς τοῦ κρεβατιοῦ, ἔχω ἕτοιμες —νά τες—

τὶς τέσσερις ὄρθιες λαμπάδες καὶ τὴν ἄσπρη ταινία γιὰ τὰ χέρια.

Κ. Καστοριάδης - Η άνοδος της ασημαντότητας

Π. Πικάσο, Le Charnier. c.1944–1948

Ο ρόλος των διανοουμένων.  Η κρίση της κριτικής ως κρίση της κοινωνίας. Πολιτική και εξατομίκευση.  Η αυτονομία και αυτοθέσμιση της κοινωνίας. Δημοκρατία και φιλελευθερη ολιγαρχία.

«...Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να

Η παρακμή της πολιτικής και η άνοδος του μαζάνθρωπου: Όταν η ιδιωτεία γεννά τον ολοκληρωτισμό

Γ. Γαΐτης, Το Πλήθος, 1972

To σημερινό πολιτικό σύστημα που η γενεαλογία του μετράει δεκαετίες – αν όχι και όσα τα χρόνια του νεοελληνικού κράτους – τρίζει, και οι τριγμοί του δεν αφήνουν πλέον κανέναν αδιάφορο. Ο πανικός των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων μπροστά στην ρευστότητα των συνθηκών που τα έχει εν μέρη καταπιεί είναι πρόδηλος της κατάστασης. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση είναι το επιφαινόμενο μίας ριζικά πολιτικής κρίσης.

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί ακόμη κανείς πως, τόσο η σημερινή οικονομική κρίση, όσο και η κρίση του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τελικά παρά η τελευταία «πράξη» ενός «δράματος» που ξεκίνησε ήδη από την γέννησή του. Δεν είναι οι σημερινές συνθήκες και οι ιστορικές συγκυρίες οι καθοριστικές των σημερινών γεγονότων και της πραγματικότητας που ζούμε. Θα ήταν ίσως αφελές να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα δίχως να αναλογιστούμε την ευρύτερη διαμόρφωση των κοινωνιών και των ανθρώπων που τις κινούν.