Ανασαίνει. Ο αγέρας έχει ακόμη
αυτή την χωική, την γήινη ευωδία
θαρρείς γης και ουρανού
η ερωτική η αχνότη είναι:
Ίσως τελικά του Κρόνου η άρπη
ποτέ να μην υπήρξε – ουτέ
η αλιγενή και ανίκητη Κυπραία-
και Ουρανός και Γη να μείναν έτσι
πάντα ένα.
Δεν το κατάλαβε πως έγινε όμως. Όχι.
Μια τόσο γελοία ατυχία
τ᾽αλόγου ο φόβος αχαλίνωτος να μείνει
και τα λουριά του τέθριππου
ο μαύρος Άδης ευθύς να αρπάξει.